‘Alleen ik en de stang’

CDC’ers voldaan terug van Invictus Games

Opzwepende ‘beats’ en het gejoel van het publiek vechten om voorrang. Sportcomplex Here East in Londen is volgepakt voor het ultieme machtsvertoon in de Invictus Games, powerliften. Terugblik op ‘een intens emotionele sportweek’ en de prestaties van de CDC’ers die aan het mondiale sportevenement voor gewonde (oud-) militairen meededen.

Een eenzaam, fel uitgelicht bankje. Aan het hoofdeinde de scheidsrechter en 2 potige Britse mariniers. Ze schuiven grote schijven aan de stang. Eentje erbij. Nog één. “The bar is loaded…”, klinkt het. De ‘uitdager’ rolt de arena in: oud-landmachtmilitair en tegenwoordig CDC’er en powerlifter Toninho Norden. 1 man, 3 stoten. 

Zichtbare stilstand

“Op mijn wedstrijddag schakel ik als het ware steeds meer dingen om me heen uit”, vertelt hij. “Uiteindelijk ben ik niet meer bezig met wat om me heen gebeurt. Het interesseert me ook niet waar ik mijn sport doe. Als ik mijn stoot maar kan uitvoeren. Op de bankdrukbank is het ‘alleen ik en de stang’. Ik plaats eerst mijn rechterhand. Dan mijn linker. Twee keer ademhalen. Ik til de stang eruit, breng hem naar mijn borst. Tot zichtbare stilstand. En dan: uitdrukken. Ik begon met 138 kilo. Daarna stootte ik 147 om af te sluiten met 152 kilo. De zwaarste gewichten, maar door de aangepaste regels (Toninho is zwaarder dan zijn tegenstander; red.) won uiteindelijk een Brit en pakte ik zilver. Maar ik was hier de sterkste. Fysiek en mentaal. Ik wilde me hier van mijn beste kant laten zien. Dat is zeker gelukt.”    

Onder druk

Powerliften is ook een psychologisch spelletje, legt Norden uit. “En dat hebben mijn teamgenoten Erik Mooij, Anthony Le Poole en ik vandaag goed gespeeld. Mijn vader, onze coach, zag dat de concurrenten van Anthony en Erik moeite hadden met hun tweede gewicht. Dus hebben we ze extra onder druk gezet door net iets zwaardere exemplaren te pakken. Daardoor haalden ze hun derde gewicht niet. Ton werd vierde, Erik pakte met stoten van 120, 130 en 140 kilo brons. Dat maakt me nog trotser: hier vandaag op het podium te staan met één van mijn trainingsmaatjes.”

Bekijk hier Toninho’s zilveren stoot.

‘I AM INVICTUS’

Op de Invictus Games, vorige maand, kwamen zo’n 400 sporters uit 13 landen tegen elkaar uit. Onder hen 23 Nederlanders. De medailles zijn in dit evenement eigenlijk ‘bijvangst’. Respect, waardering, uitstijgen boven fysieke en mentale verwondingen: dáár gaat het bij de Invictus Games om. Vandaar de slagzin van het evenement: ‘I AM INVICTUS’; onoverwonnen.

• Sport: boogschieten
• Medaille: zilver (landenteam)

“We kwamen voor een medaille en die pakten we. Verliezen van paralympiërs met 22 jaar ervaring is echt geen schande.”

• Sport: boogschieten
• Medaille: zilver (landenteam)

“Ik wilde nooit een zielige jongen in een rolstoel zijn. Dan zou die Afghaan die me dit heeft aangedaan alsnog winnen. Ik wilde zien wat ik nog wel kan. Ook hier.”

• Sporten: kogelstoten, zitvolleybal en fietsen (tijdrit en wegwedstrijd) 
• Medaille: brons (landenteam)

“Ik kijk met een warm gevoel terug op de Invictus Games. Het was bijzonder om met medeveteranen en medegewonden te strijden. Ik wilde mezelf uitdagen, verbeteren, en dat is gelukt. Als ze dit weer organiseren ben ik erbij. Zeker weten.”

• Sporten: boogschieten en zitvolleybal
• Medaille: brons (landenteam)

“Het was een intens emotionele sportweek. Ik voel me rijk dat ik met zoveel inspirerende collega’s mocht ervaren dat - na tegenslag, revalidatie, herstel en terugval -, er weer hoop en kracht ontstaat in lichaam en geest.”

Ook de begeleiders van het Militair Revalidatiecentrum Aardenburg, onder wie fysiotherapeute Mariëtte Meulenkamp, moesten aanpoten. Met succes, want de Nederlandse ploeg veroverde in Londen 2 gouden, 6 zilveren en 6 bronzen medailles.